بسم الله الرحمن الرحیم
سبب ماه رجب ماه خداست
که اندر آن میلاد شاه لافتی ست
شد رخش از کعبه ظاهر، عقل گفت:
" چون که صد آمد نود هم پیش ماست
تو که متولد شدی،
خانه ی کعبه شکافت....
و اکنون سال هاست
همه با عشق تو در خانه های خدا معتکف می شوند...
گرچه مقصود خداست
اما مثل همیشه
بهانه تویی!
این روز رو به تمامی پدران تبریک میگم
لیله الرغائب فرا رسید...
یا اباصالح
تو اولین ارزوی ما برای این شب نیستی
تو تنها ارزوی مایی..
بیا و برهان ما را زین سیاهی
التماس دعا
باشد اقا
روزی همه ی عرض هایم را روی برگه های عریضه ات خواهم نوشت
و به عرض رودخانه ها خواهم سپرد تا شاید...
چه کنم که میدانی همه ی عرایضم را ننوشته،
و میخوانی همه ی ذهنم را؛
نگو به من که اندیشه و ذکرت را از من پس گرفته ای...
مگو که من هم جمعه ها را گم کردم میان صفحات پر زرق و برق روزگار!
مگو دیگر نیست ارتباط من و عهد ها و ندبه ها،
مگو فاطمیه رسید و تو هنوز در غفلتی ...
تو حی و حاضری،
برهان مرا زین غیبت کبری...
(غریبه)
ایام سوگواری مادر پهلو شکسته سادات تسلیت باد
دعا کنید فاطمی باشیم...و فاطمی بمیریم...
میلاد ثامن الائمه مبارک باد....
غیبت و پنهان زیستی،دارای میراث پیامبران و نداشتن پیمان باطاغوت از ویژگی های امام عصر است که در 30 روایات امام رضا(ع) از آنها یادشده است.
عقیده به آمدن منجی که آمدنش جهان از ظلم و فساد به عدالت و معنویت می رسد، باوری همگانی و فرا دینی و قومی است. دین اسلام نیز تأکید فراوانی بر این عقیده دارد. قرآن و احادیث نبوی بسیار به آن پرداختهاند. امامان معصوم(ع) که جانشینان به حق پیامبر اسلام(ص) هستند انبوهی از روایات را در موضوع مهدویت بیان کردهاند.
باور به منجی که قیام او سر آغاز زندگی زیبای انسانی و سرشار از معنویت و محبّت است و ظهور مبارکش به حیات ستمگران و فاسدان پایان خواهد داد، عقیدة تمام پیروان ادیان آسمانی و بسیاری از مکاتب بشری است. در دین مبین اسلام نیز کمتر موضوعی را میتوان یافت که به اندازة مهدویت دارای اهمیت باشد. علاوه بر صدها آیة قرآن که بر این حقیقت دلالت میکند کمتر مسألهای را میتوان یافت که تا این مقدار روایت از طریق شیعه و سنی داشته باشد. خبر از منجی اسلام، حضرت مهدی موعود(عج) قدمتی به قدمت خود اسلام دارد اولین کسی که از وجود چنین شخصی خبر داده آورندة این دین یعنی حضرت ختمی مرتبت محمّد مصطفی(ص) است و صحابة فراوانی این احادیث را از ایشان شنیدهاند.
و وقتی قصیده دعبل به این دو بیت میرسد که حتمی بودن ظهور را بیان میکند: خُرُوجُ إِمَامٍ لَا مَحَالَةَ خَارِجٌ یَقُومُ عَلَى اسْمِ اللَّهِ وَ الْبَرَکَاتِ یُمَیِّزُ فِینَا کُلَّ حَقٍّ وَ بَاطِلٍ وَ یُجْزِی عَلَى النَّعْمَاءِ وَ النَّقِمَاتِ
امام رضا(ع) به شدت اشک میریزد و سپس سر خود را بلند کرده میفرماید: یَا خُزَاعِیُّ نَطَقَ رُوحُ الْقُدُسِ عَلَى لِسَانِکَ بِهَذَیْنِ الْبَیْتَیْنِ(6)